Ford Maverick 2.3
Ένα μπλουζ για το Ford Maverick
O Χριστόφορος Κάσδαγλης εγκαταλείπει τις σελίδες του «Aντιλόγου» για μια εξόρμηση με το προσωπικό του SUV.
ΕKEI γύρω στα 170 χλμ./ώρα, παρεμβαίνει ένας κόφτης και δίνει τέλος στο πάρτι. Ευτυχώς! Γιατί το Ford Maverick 2.3, γνήσιο τέκνο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ρολάρει στην εθνική σαν οτομοτρίς. Ο χαμηλός θόρυβος του κινητήρα, η ανάρτηση που πνίγει κάθε λακκούβα ή σαμαράκι, αλλά κυρίως η αρμονική σχέση μάζας/ταχύτητας που χαρακτηρίζει συνήθως τις λιμουζίνες, είναι εύκολο να σε ξεγελάσουν και να σε παρασύρουν σε υπερβολές.
Τη διαδρομή Αθήνα-Χαλβάτσο Μεσσηνίας, για την οποία άλλοτε ήθελα 4 ώρες ακατέβατες, τώρα την κάνω σε τρεισήμισι, μαζί με την αναπόφευκτη στάση για ανεφοδιασμό – καλό το Μaverick, αλλά τα καύσιμα τα προτιμάει σε γαλόνια και όχι σε λίτρα. Χαλάλι, βέβαια, αν συνεκτιμήσεις την άνεση του ταξιδιού, τη χωρητικότητα σε επιβάτες και αποσκευές, την παθητική ασφάλεια, τις εναλλακτικές δυνατότητες που προσφέρει (χώμα, άσφαλτο... πεζοδρόμιο), σε τελική ανάλυση, τη σχέση value for money, για να το πούμε πιο αμερικανικά και να μπούμε στο κλίμα του συγκεκριμένου οχήματος.
Ο πήχης ήταν ήδη ψηλά. Στο ύψος ενός Daihatsu Feroza του 1994. Έπειτα από 10 χρόνια εντατικής μεταχείρισης, το μονολιθικό τζιπάκι μου παρέμενε ένα απολύτως ανταγωνιστικό αυτοκίνητο στην πόλη, στον ανοιχτό δρόμο, αλλά και στο βουνό. Τα 1.600 κυβικά του δεν είχαν χάσει τίποτα από τη δύναμη και τα ρεφλέξ που είχαν εκδηλώσει, όταν τα πρωτοδοκίμασα -μετά φόβου Θεού- στα κατσάβραχα και στα οροπέδια της Ζήριας.
Οι λόγοι που άρχισα να ψάχνω για το επόμενο αυτοκίνητο είχαν να κάνουν:
1. Με το συναίσθημα του κορεσμού, έπειτα από δέκα συναπτά έτη συνύπαρξης.
2. Με την έλλειψη πίσω θυρών, πρόβλημα το οποίο -προϊούσης της ηλικίας (μου)- άρχισε να αποκτά αυξημένη βαρύτητα.
3. Με την ποιότητα του -μη εργοστασιακού- air condition.
4. Με τη χωρητικότητα του πορτ μπαγκάζ.
Οι συγκεκριμένοι τέσσερις λόγοι, αναιμικοί σε σχέση με τα ασύγκριτα πλεονεκτήματα του μοντέλου, και το αίσθημα της αθανασίας που απέπνεε, προδιέγραψαν και τα κριτήρια της επιλογής διαδόχου, σε μια αναζήτηση που ξεκίνησε πέρσι τέτοιον καιρό.
Λένε πως όποιος αποκτήσει μια φορά τζιπ δεν ξαναγυρνάει ποτέ σε συμβατικό αυτοκίνητο. Εγώ αυτό το λέω εθισμό. Προσθέστε και κάποιο μιθριδατισμό σχετικά με τα κυβικά, και έχετε αμέσως τις προδιαγραφές του νέου αυτοκινήτου: τζιπ ή SUV γύρω στα 2.000 κυβικά.
Δε συνηθίζω να περιαυτολογώ, αλλά για τις ανάγκες της συγκεκριμένης διήγησης πρέπει να σας εμπιστευτώ κάποια προσωπικά δεδομένα: αν και τακτικός συνεργάτης του περιοδικού μια ολόκληρη πενταετία, η σχέση μου με τα αυτοκίνητα απέχει πολύ από το να είναι ερωτική. Το γεγονός ότι ένα αμάξι το κρίνω κυρίως με... αισθητικά κριτήρια δεν αναιρεί το γεγονός. Απλώς, υπογραμμίζει το πόσο η νοοτροπία μου απέχει από την κουλτούρα των σκληροπυρηνικών συναδέλφων-συντακτών του περιοδικού. Όταν τυχαίνει να πιάσουμε συζήτηση για οτιδήποτε διαθέτει ρόδες, με κόπο κρύβουν τη συγκατάβασή τους.
Παρ’ όλα αυτά -ή μάλλον εξαιτίας τους- ενόψει της αγοράς νέου αυτοκινήτου, έπρεπε να ρισκάρω ακόμα μια φορά να ζητήσω τις έγκυρες συμβουλές τους. Μαζοχιστικώ τω τρόπω, απευθύνθηκα σε όλους διαδοχικά, προσπαθώντας να εκμαιεύσω αποδεκτή απάντηση. ¶δικος κόπος. Όπως προανέφερα, τα δικά μου κριτήρια δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά τους. Αλλά και πάλι, ζυμωμένος μαζί τους, θα ήταν αδιανόητο να παρακάμψω την έγκρισή τους.
Από το αδιέξοδο με έβγαλε ο Στράτης Χατζηπαναγιώτου. Αν και ο πιο σκληροπυρηνικός από τους σκληροπυρηνικούς, έσκυψε πάνω στο πρόβλημά μου, κατανόησε το απύθμενο της παθογένειάς του και έσπευσε να δώσει υπόσταση στο μόνο ελπιδοφόρο -υποθετικό εκείνη τη στιγμή- σενάριο:
― Έχεις το περιθώριο να περιμένεις δύο, τρεις μήνες;
― Αν αξίζει πραγματικά τον κόπο, γιατί όχι; Εδώ εννιάμισι χρόνια περιμένω...
― Σε λίγο καιρό έρχεται το Μaverick 2.3. Οι πληροφορίες λένε ότι είναι καλό. Τα παραπάνω κυβικά τού έχουν δώσει την ιπποδύναμη που του λείπει, ενώ έχουν προσέξει τον εξοπλισμό και το φινίρισμα. Αν τα μισά από όσα γράφουν είναι αληθινά, τότε ναι, αξίζει να το σκεφτείς. Περίμενε μέχρι να έρθει και θα φροντίσουμε να σου το δώσουμε να το δοκιμάσεις.
― Το θέμα δεν είναι να το δοκιμάσω εγώ, αλλά εσύ...
Έτσι, άρχισε μια λεπτή διαδικασία διαδοχικών προσεγγίσεων που κράτησε κάτι μήνες. Στην αρχή πλατωνικά, μέσω δημοσιευμάτων και φωτογραφιών, και στο τέλος ζωντανά, ο ένας μετά τον άλλο.
Το αυτοκίνητο δεν παιζόταν. Παρά την ορισμένη προκατάληψή μου, τα φυσικά του θέλγητρα ήταν εύγλωττα. Καμπίνα κατάλληλη για πολυτέκνους, πορτ μπαγκάζ σαν το Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν, φινίρισμα που το 2λιτρο αδερφάκι του δεν είδε ποτέ ούτε στο όνειρό του. Μπροστά στα χαρίσματα αυτά, ο εραστής του Feroza έπεσε σαν ώριμο φρούτο. Για τις επιδόσεις του αυτοκινήτου δεν είχα άποψη, είχαν όμως οι ειδικοί. Για την τιμή του, πάλι, είχα. Ας είναι καλά ο κύριος Γκρίνσπαν και το φλερτ του δολαρίου με την τιμή της ιταλικής λιρέτας.
Έμενε μονάχα η διευθέτηση ορισμένων λεπτομερειών, αλλά η συγκυρία δε βοηθούσε. Σύννεφα ιδεολογικά φάνηκαν στον ορίζοντα. Εκείνες τις μέρες διάβαζα ένα βιβλίο του συμπατριώτη μας George P. Pelecanos, από τις εκδόσεις Οξύ: «Ζήτημα τιμής». Στην πραγματικότητα, δεν επρόκειτο για την τιμή ενός αυτοκινήτου, αλλά παρά λίγο εκεί να πάει το πράγμα. Γιατί, ενώ είχα πάρει τις αποφάσεις μου και ετοιμαζόμουν να κάνω απλώς την ανάληψη, για να δώσω την προκαταβολή, ο Νικ Στέφανος, Eλληνοαμερικανός ντέτεκτιβ και ταμίας εστιατορίου στην Ουάσινγκτον, γυρνάει στα καλά καθούμενα και λέει στο συνομιλητή του: «Είμαι φανατικός των Μόπαρ. Είμαι άσχετος από Φορντ. Ξέρεις τι λένε. Αν οδηγείς Ντοτζ, οδηγείς στιλάτα. Κι αν οδηγείς Φορντ, τη βγάζεις ποδαράτα».
Μη φανταστείτε ότι ο Πελεκάνος είναι κανένας άσχετος. Το βιβλίο του μοιάζει με ένθετο των 4Τροχών. Θυμίζει περισσότερο έκθεση αυτοκινήτου, παρά λογοτεχνικό πόνημα. Από τις σελίδες του παρελαύνουν μάρκες και μοντέλα που, προσωπικά, ούτε κατ’ όνομα δε γνώριζα: ένα τετραγωνισμένο Ford sedan, μαύρο και περασμένο με άσπρη μπογιά, πρώην αυτοκίνητο σερίφη, αγορασμένο σε δημοπρασία στο Τενεσί. Μια δίχρωμη καφέ μπεζ Μk V του ’79, μοντέλο Bill Blass. Μια ερυθρόλευκη Dodge, μοντέλο Coronette 500. Μια παλιά ανοιχτογάλανη BMW κάμπριο. Μια κόκκινη Mustang, Μk Ι, μοντέλο του ’73, 5.700 κυβικά, αυτόματη.
Και ακόμα: μια πλατινέ Buick Park Avenue, παρκαρισμένη έξω από την εκκλησία. Μια πειραγμένη Lexus και μια μαύρη Maxima, στο πάρκινγκ της οδού Κένεντι. Μια πανάκριβη, επιχρωμιωμένη Acura, στο πράσινο του πάγου. Μια Falcon του ’64. Μια ανακαινισμένη Karmann Ghia της δεκαετίας του ’70.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Νικ Στέφανος, στην προσπάθειά του να απαλλάξει από την κατηγορία του φόνου ένα φτωχοδιάβολο μικροντίλερ ναρκωτικών, έψαχνε από συνεργείο σε συνεργείο να εντοπίσει «ένα κόκκινο Ford Torino, στην πιο στρογγυλεμένη έκδοση των αρχών της δεκαετίας του ’70» - ή, με άλλα λόγια, «ένα Τουίστερ σπέσιαλ με στάνταρ κινητήρα εφτά χιλιάδων κυβικών, τύπου SCJ».
Και τότε, σαν κεραυνός, έρχεται νέο χτύπημα -σε μένα, όχι στον Νικ Στέφανος- από τα χείλη ενός, ειδικού πλέον, του ¶ντονι Στρέιντζ, ιδιοκτήτη συνεργείου: «Το μόνο πράγμα που αγγίζω εδώ μέσα είναι Μάστανγκ. Τα Τορίνο δεν είναι τίποτα παραπάνω από παραφουσκωμένα Μάβερικ, και δε χρειάζεται καν να σου πω την άποψή μου για δαύτα»...
Μονομιάς, ξανάρχεται στο νου μου μια σκέψη που μου τριβέλιζε μέρες το μυαλό, αλλά την απωθούσα. Έχω μια αδελφή και κάτι παλιούς κολλητούς στην Αμερική. Κάθομαι, λοιπόν, και μετράω τι αυτοκίνητο έχει ο καθένας τους – ούτε ένας δεν έχει Ford. Subaru Impreza ο ένας, Honda Civic ο άλλος, Suzuki Swift η τρίτη. Όχι Ford, αλλά ούτε καν αμερικανικό αυτοκίνητο! Μ’ αυτήν τη σκέψη, η αυθεντία του Πελεκάνου ξεθωριάζει λίγο, αλλά οι αμφιβολίες παίρνουν καινούργια υπόσταση...
Τελικά, δε νίκησε η λογοτεχνία, αλλά το test drive. Στις αρχές φθινοπώρου, πούλησα το Feroza για τα μάτια του Μaverick. Δε μετάνιωσα ούτε στιγμή για την επιλογή μου, αν και καμιά φορά, όταν αφήνω τη διακυβέρνηση του αμαξιού στο κρουζ κοντρόλ και ξανοίγομαι στα ελληνικά χάιγουεϊς, ο Νικ Στέφανος, ο ¶ντονι Στρέιντζ και ο Τζορτζ Πελεκάνος στοιχειώνουν τη σκέψη μου. Έπειτα, ξαναγυρνάω στη συμβατική οδήγηση, πατάω γκάζι και το ξεπερνάω.
Όσο για τo ευλογημένο Feroza, δε στενοχωριέμαι πια. Ο νέος ιδιοκτήτης του το πήγε και το άφησε στην Τήνο... Όχι γιατί το είχε ταμένο, αλλά γιατί έχει ένα εξοχικό εκεί._ X. K.
Y.Γ.: Xριστόφορε, άδικα ανησυχείς. Tο Maverick στις HΠA ονομάζεται Explorer. Tα -αμερικανικά- Ford Maverick είναι σεντάν και κουπέ μοντέλα της δεκαετίας του ’70!_ 4T